დილით 6:30-ზე გავიღვიძე. სპორტულები ჩავიცვი და სარბენად გავედი. ქუჩაში ჰაერი ლამის ისეთი სუფთაა, როგორც მაღალმთიან კურორტებზე. ეზოში გასულს წინ ციყვებმა გადამირბინეს. მტრედები დინჯი ღუღუნით დადიან ასფალტზე და არ მიფრთხიან. ქალაქების გამწვანების სამსახურებმა იმდენი ქნეს, სანამ ქვეყანა ჯუნგლებს არ დაამსგავსეს. ამ ჯუნგლებში თუხთუხით დადიან უზარმაზარ ჩოთქიანი მანქანები და ქუჩებს გვიან. ქალაქიც ნელ-ნელა იღვიძებს.
შინ დაბრუნებულს ეზოც დასუფთავებული მხვდება. თუმცა, რა იყო დასასუფთავებელი, ფეხშიშველს რომ გაგევლო, მტვერსაც ვერ აიკრავდი.
წყალი გადავივლე და ბავშვები გავაღვიძე. დინჯად და უხმაუროდ ემზადებიან – ვისაუზმეთ, ფორთოხლის წვენი დავლიეთ და ბუტერბროდები მივირთვით. უფროსი 9:30-ზე გავიდა, ხუთ წუთში მისი სკოლის ავტობუსიც ჩამოივლის. მითხრა, რომ სკოლის შემდეგ ბიონერთა კლუბში წავიდოდა. უმცროსი ბაღში მიმყავს. თოჯინას მოათრევს და მხიარული ჭყლოპინით მიყვება რა უნდა ითამაშონ დღეს, რა ზღაპარი წაუკითხეს გუშინ და რა აჩვენა მასწავლებელმა ზოოპარკში. 
იქვე, ავტოსადგომზე მივდივართ და მანქანაში ვსხდებით. მას თავის უსაფრთხოების სკამში ვსვამ, მე ღვდს ვიკრავ და მივდივართ. მის ჯგუფში სულ ათი ბავშვია. ეზო სავსეა ათასნაირი გასართობით. შენობა სუფთა და ნათელია. შესასვლელში გემრიელი საუზმის სურნელი ტრიალებს. ის ბაღის მასწავლებელს ეხვევა და ვერ ამჩნევს რომ მოვდივარ.
ისევ მანქანაში მჯდები და ამჯერად სამსახურისკენ მივდივარ. რადიოს ვრთავ და საინფორმაციო გამოშვებას ვისმენ: საქართველოში წუხელ მერვემილიონე მოქალაქე დაბადებულა, რომელიც ქალაქის მერმა 800 000 ლარით დააჯილდოვა, და საერთოდ, შობადობა წინა წლების მაჩვენებელთან შედარებით სამჯერ გაიზარდაო, აცხადებს წამყვანი (ამის მიზეზი ისიც შეიძლება იყოს, რომ ყოველ ახალშობილს ანგარიშზე სახელმწიფო 10 000 ლარს ურიცხავს). შეერთებული შტატებისა და საქართველოს ხელისუფლებას შორის ჯერ კიდევ მიდისო მოლაპარაკება ნასას შტაბის სამაჩაბლოს ტერიტორიაზე გადმოტანის შესახებ, აფხაზეთში სამი ახალი სასტუმრო გაიხსნაო, რასაც ევროპის ქვეყნების საგარეო საქმეთა მინისტრებიც ესწრებოდნენ, ისინი ოჯახებით იმყოფებოდნენ საქართველოში და აპირებენ დასასვენებლად ათი დღით დარჩენასო.
სხვა ტალღაზე გადავრთე. რომელიღაც პოლიტიკოსი საუბრობდა საქართველოს მოქალაქეობის მიღების წესების გამკაცრებაზე, რადგან ძალიან დიდი იყო როგორც ევროპიდან ასევე აზიიდან ბოლო წლებში მიგრაცია. ეკონომიკის ბოლო დროინდელმა სწრაფმა განვითარებამ, სოციალური პირობების უპრეცედენტო გაუმჯობესებამ, მაღალმა ხელფასებმა, რბილმა სამუშაო კანონმდებლობამ საქართველო საცხოვრებლად და სამუშაოდ სასურველ ქვეყნად აქცია – აცხადებდა ინტერვიუერი. საქართველოში დაბრუნებლმა ქართველმა ემიგრანტებმა უკვე შეადგინეს სამ მილიონზე მეტი, მათ შორის იყვნენ საზღვარგარეთ სასწავლებლად წასული ქართველი სტუდენტებიც. ისინი ბრუნდებოდნენ მშობლიურ ქალაქებში და მუშაობას იწყებდნენ ინსტიტუტებში, სკოლებში, ბიზნეს-სექტორში და ა.შ.. გამოკითხვამ აჩვენა, რომ მათი სრული უმრავლესობა საერთოდ აღარ გეგმავდა სამშობლოს დატოვებას (მხოლოდ ტურისტული მიზნით).
გადაცემაში ჟურნალისტი ჩაერთო ბათუმის სახელმწიფო უნივერსიტეტიდან, ახალი ამბავი აღარაა, რომ ქართული უნივერიტეტები უდიდესი პოპულარობით სარგებლობენ მთელ მსოფლიოში. იქ იმდენივე უცხოელ სტუდენტს ნახავთ, რამდენსაც ქართველს. ჟურნალისტი შვეიცარიელ სტუდენტს გაესაუბრა – ის ამბობდა, რომ სიგიჟემდე მოსწონდა ბათუმი, რომ ბედნიერი იყო, მიუხედავად მაღალი გადასახადებისა, შესძლო და მოხვდა ამ უნივერსიტეტში. ფიზიკოსობას აპირებდა და არ გამორიცხავდა, სამომავლოდ სულაც საქართველოში დარჩენილიყო. დაახლოებით იგივე თქვა კიდევ ორმა სტუდენტმა, ინგლისელმა და ავსტრალიელმა.
წითელზე შევჩერდი (საცობები იშვიათობა გახდა, რაც ადამიანები სოფლებს დაუბრუნდნენ და საზოგადოებრივი ტრანსპორტის მაღალი კლასის, პუნქტუალობის და სიიაფის გამო, ძალიან ბერვმა უარიც თქვა პირადი ავტომანქანის ყოლაზე) და მანქანებს დავაკვირდი. გამახსენდა ჩვენი სამსახურის მიერ ჩატარებული ორი წლისწინანდელი კვლევები – საქართველოს მძღოლების 87%-ს ჩვევაში ჰქონდა გადასული მანქანში ჩაჯდომისას ღვედის შეკვრა, 12 % ჯერაც არ თვლიდა საჭიროდ ამის გაკეთებას, მაგრამ ჯარიმის შიშით მაინც ეკვრებოდა. ხოლო დარჩენილ 1 %-ს 60 წელს მიტანებული მამაკაცები შედგაენდნენ, რომლებსაც კუზიანივით სამარეც ვერ გაასწორებდათ. დაახლოებით იგივე შედეგები იყო ნასვამ მდგომარეობაში მანქანის მართვის შესახებ კვლევისას – ან, რაღა კლვევა უნდოდა, ბოლო წლებში ავტოსაგზაო შემტვევებმა პრაქტიკუალდ ერთეულბი შეადგინა და მ მიზეზით სიკვდილიანობა 90%ით შემცირდა. სამაგიეროდ ძალიან გაიზარდა ველოსიპედებით და მოპედებით მოსიარულეთა რიცხვი. სპეციალურად მათთვის სამანქანო გზებს ვიწრო ბილიკი დაემატა. ველოსიპედის ქონა დიდი პლიუსი გახდა განსაკუთრებით მას მერე, რაც ქალაქების ძველი და კოლორიტული უბნების უმეტესობა მანქანებისთვის მიუწვდომელი გახდა. იმათთვის, ვინც მრავალრიცხოვან მაღაძიებში შოპინგს აპირებს, ველოსიპედი პირდაპირ მისწრება არის.
კიდევ ერთი კვლევა, რომელიც ჩვენმა ფირმამ უნივერსიტეტებში ჩაატარა – გვინდოდა სტუდენტებში გასული წლის ყველაზე პოპულარული ათი პროფესია შეგვერჩია – ამ სიაში პირველი იყო მასწავლებელი, შემდეგ მათემატიკოსი, ფიზიკოსი, ექიმი, იურისტი და ა.შ.
საპენსიო ასაკად 55 წელი გამოცხდადდა და სავალდებულო გახდა. თავიდან ეგონათ ეს გაუგებრობას გამოიწვევდა, თუმცა ქართველმა პენსიონერებმა მსოფლიო პენსიონერულ მარშს ფეხი მალევე აუწყვეს და ტურისტულმა სააგენტოებმა ერთხმად აღიარეს, რომ მათი მსოფლიოს ირგვლივ კრუიზების გაყიდვების 90%-ს სწორედ პენსიონერ წყვილებზე მოდიოდა.
ნამდვილად უცნაური ტენდენცია იყო, ქვეყანაში სოკოებივით ჩნდებოდნენ მსოფლიო დონის სამეცნიერო-კვლევითი ცენტრები. რას იკვლევდნენ ვერ გეტყვით, თუმცა დიდ მონდომებას კი აქსოვდნენ. პრინციპში, სიახლე არ იყო, რომ საქართველო დიდი ხანია იმპორტს აღარ საჭიროებდა, განსაკუთრებით დიდი არის მოთხონა ეკოლოგიურად სუფთა , ანუ ბიო-პროდუქციაზე. ქართულმა შოკოლადმა და ყველმა ისეთ პოპულარობა მოიპოვა, რომ მას უკვე საქართველოს საზღვრებს გარეთაც ვაწარმოებდით (მაგალითად ჩინეთში). ქართული ღვინო და შამპანური ერთ-ერთი ყველაზე ძვირადღირებული გახლავთ მსოფლიო ბაზარზე.
იგივე შეიძლება ითქვას ქართულ კურორტებზე. 
უნდა ვაღიარო, რომ შარშან მარმარისიდან რომ დავბრუნდით, ვინანეთ კიდეც, რომ ჩვენს კურორტებზე არ შევაჩერეთ არჩევანი. განსხვავება თვალშისაცმელი იყო – მომსახურება ჩვენთან ჯობს, ფასებიც აქ უფრო დაბალია, სასტუმროები ხუთვარსკლავიანი. ეგაა, რომ ხშირად თვეებით ადრე უნდა გააკეთო ჯავშანი. უცხოელი დამსვენებლების ნაკადი ყოველთვიურად კი არა, ყოველდღიურად მატულობს.
სამსახურს მივუახლოვდი, მანქანა სპეციალურ სადგომზე დავაყენე. გაზეთების ჯიხურს ჩავუარე და თვალი მოვკარი სტატიას, რუსეთის შესახებ, რომელსაც დიდი ხანია ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკები უკლებლივ გამოეყვნენ და გადატრიალების შემდეგ, რაც ხალხმა მთავრობას მოუწყო, სიტუაცია ნელ-ნელა სტაბილური ხდებოდა. შევჩერდი და გაზეთი შევიძინე, მეორე სტატია, რამაც დამაინტერესა, ნარჩენების სეგრეგაციას და გადამუშავებას შეეხებოდა. სეგრეგაცია ახალი არ არის, რამოდენიმე წელია დამკვიდრდა საქართველოში, ვინც ძალიან ბუზღუნებდა ამ აბის გამო, ახლა ისინიც სიამოვნებით ახარისხებენ ნარჩენებს, მაგრამ სტატიაში ეწერა, რომ ქართველ მეცნიერებს ახლახანს, ნარჩენებისგან ავეჯის დამზადება დაუწყიათ. ფოტოც თან ერთვოდა. ერთი შეხედვით ვერავინ გეტყოდათ, რომ ეს ავეჯი რაიმეთი განსხვავებოდა სხვა, ჩვეულებრივი ავეჯისგან. სტატია სრულდებოდა ერთ-ერთი ქართველი მეცნიერის ფრაზით – რომ, სულ მალე, საქართველოშო ბოლო ღია ნაგავსაყრელიც დაიხურებოდა, რადგან ასი პროცენტით მოხდებოდა ნარჩენების ათვისება.
გაზეთი იღლიაში ამოვიჩარე და შენობაში შევედი. სამსახურში ჩვეული სამუშაო დღე იწყებოდა. ერთმანეთს ვესალმებოდით და ჩვენს მაგიდებს ვუსხდებოდით.
ახლა გადავიკითხე და მაგრა ვიხალისე. ძაან ბოდვაა. ბევრი ”გადასაკეთებელი” სფერო და პუნქტი გამომრჩა, ხო? ეეჰაა :) როგორც იტყვიან – ოცნებას კაცი არ მოუკლავს!
Social Animal's Kingdom 